ભાભીને આ અવતારમાં જોઈને હું ભાગ્યે જ મારા પર કાબૂ રાખી શક્યો. મેં તેને ટેકો આપ્યો અને તેના બેડરૂમમાં પહોંચવાનો પ્રયાસ કર્યો પરંતુ તે ખૂબ જ મજેદાર મૂડમાં હતી અને મારી સાથે શારીરિક છેડછાડ કરવા લાગી. હું પણ મારો ગુસ્સો ગુમાવી બેઠો અને અમે બંને એકબીજામાં ખોવાઈ ગયા. મર્યાદાના તમામ સંયમ છોડીને, અમે એક અલગ સ્તર પર ગયા. આ દિવસ પછી એવું લાગ્યું કે અમે માત્ર પતિ-પત્ની જ નથી, પરંતુ અમે એકબીજાને પતિ-પત્નીના તમામ અધિકારો આપી દીધા છે.
એક દિવસ મનોજે રેણુને કહ્યું, “અહીંથી આગળ વધવા સિવાય મારી પાસે કોઈ વિકલ્પ નથી, પણ તારી પાસે છે. તું આગળ વધશે તો મને આનંદ થશે. રેણુએ શરૂઆતમાં ના પાડી પણ જ્યારે મનોજ સાથેના ઘરના બધાએ આગ્રહ કર્યો ત્યારે તેણે આખરે હા પાડી. મનોજ અને રેણુ દિલ્હી આવ્યા.મનોજનો નાનો ભાઈ રોહન ત્યાં જ રોકાયો.
એક દિવસ રેણુની ઓફિસમાં પાર્ટી હતી અને પાર્ટી માટે તેણે મીની સ્કર્ટ અને ટી-શર્ટ પહેરી હતી. રોહન ભાભીને આ અવતારમાં જોઈને તે એક અલગ જ દુનિયામાં ખોવાઈ ગયો અને આખો દિવસ તેની કલ્પના કરતો રહ્યો. મોડી રાત્રે રેણુ ભાભીએ ઘરનો દરવાજો ખખડાવ્યો અને રોહને દરવાજો ખોલ્યો. ભાભી નશામાં ધૂત હતી અને કોઈ અલગ મૂડમાં હોય તેવું લાગતું હતું.
મનોજના લગ્નને બે વર્ષ થયાં હતાં. તે બિલાસપુર ગામમાં તેના માતા-પિતા અને પત્ની સાથે રહેતો હતો. તેનો એક નાનો ભાઈ પણ હતો જે દિલ્હીમાં ભણતો હતો. મનોજ બહુ ભણેલો નહોતો એટલે ગામમાં ખેતી કરીને આખું ઘર ચલાવતો અને નાના ભાઈને પણ ભણાવતો. મનોજની પત્ની રેણુ કૉલેજ તો ગઈ હતી પણ તેણે ક્યારેય નોકરી મેળવવાનું વિચાર્યું ન હતું. તે અહીં તેના ઘરે ખુશ હતી.
મિત્રો કહે છે કે તમે જ્યાં રહો છો ત્યાં હવા પહોંચવામાં લાંબો સમય લાગતો નથી. ધીરે ધીરે રેણુ પણ દિલ્હીના રંગમાં રંગાઈ ગઈ અને તેની રહેવાની શૈલી અને પહેરવેશ બદલાવા લાગ્યો. રેણુ દિવસે ને દિવસે આધુનિક થવા લાગી. રોહન, જે અત્યાર સુધી તેની ભાભીને એકસ્ટસી સામે જોઈ શક્યો ન હતો, તે હવે તેના વિશે દરેક પ્રકારની કાલ્પનિક રિસોટ્ટો બનાવતો હતો.
રોહને રેણુ ભાભીને તેના મિત્રના પિતાની કંપનીમાં નોકરીએ રાખ્યા અને રેણુને નોકરી મળ્યા બાદ મનોજ ગામડે પાછો જતો રહ્યો. રેણુ માટે રોહનના ઘરે રહેવાની વ્યવસ્થા કરવામાં આવી હતી. રેણુનો સ્વભાવ સીધો અને સરળ હતો. લગ્નના ત્રણ વર્ષ પછી પણ એવું લાગતું નથી કે તે પરિણીત છે. રેણુ બીજા દિવસથી કામ કરવા લાગી અને રોહને પણ પોતાના અભ્યાસમાં પોતાનો નિત્યક્રમ ચાલુ કરી દીધો.
